สิ่งสำคัญที่ทำให้ข้าพเจ้ามีชีวิตยาวนานถึง ๕๗ ปีนั้น หาใช่เงินทองหน้าที่การงานหรือความมีชื่อเสียงไม่ หากแต่เป็นเพียงวัสดุดาษดื่นที่ ‘พวกเขา’ หมดความต้องการหรือเห็นว่าไม่สามารถใช้ประโยชน์ใดๆจากมันได้อีก
ที่จริงแล้วพวกเขามีชื่อเรียกมันว่า ‘ขยะ’ และเนื่องจากข้าพเจ้าไม่มีความต้องการในการครอบครองเงินทอง ข้าพเจ้าจึงไม่ได้ทำงานเป็นคนเก็บขยะ เพียงแต่ข้าพเจ้าใช้ประโยชน์ในการดำรงชีวิตจากมันก็เท่านั้น
และแน่นอนว่ามันก็ต้องมีสาเหตุหรือเหตุการ์ณที่ผันเปลี่ยนให้ข้าพเจ้าต้องมาใช้ชีวิตข้างถนนเยี่ยงนี้
เหตุการ์ณเริ่มต้นเมื่อสมัยที่ข้าพเจ้ายังเป็นวัยกลางคน ข้าพเจ้าถูกจัดอยู่ใมนุษย์จำพวกที่เรียกได้ว่าล้มเหลวในทุกๆการกระทำและทุกๆการตัดสินใจ ไม่เคยเลยสักครั้งที่่ข้าพเจ้าจะสำเร็จ
เมื่อข้าพเจ้าตระหนักถึงความล้มเหลวเป็นครั้งแรก แน่นอนที่ข้าพเจ้าต้องเสียใจและแน่นอนที่ข้าพเจ้าต้องผิดหวังแต่เนื่องด้วยความล้มเหลวเหล่านี้ไม่หยุดเฉพาะในคราวแรกเท่านั้น พวกมันตามหลอกหลอนข้าพเจ้าในทุกๆเรื่องที่ข้าพเจ้ากระทำ
ข้าพเจ้าถูกเรียกว่าเป็นคนขี้แพ้และหากข้าพเจ้ามีศักดิ์ศรีหลงเหลืออยู่บ้างข้าพเจ้าคงไม่ยินยอมให้ใครมาเรียกอย่างนั้นแน่ๆ แต่ข้าพเจ้าไม่มีศักดิ์ศรีเหล่านั้นอยู่เลย เหตุที่ข้าพเจ้าไม่มีศักดิ์ศรีนั้นจะเป็นอะไรไปได้นอกจากความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าที่ประสบ ส่งผลให้คนรอบข้างข้าพเจ้าเริ่มรังเกียจและมองข้าพเจ้าเป็นคนไร้ค่าคนนึง ข้าพเจ้าไม่อาจเสนอความคิดเห็นเพราะไม่มีใครฟัง ข้าพเจ้าไม่อาจเรียกร้องความเท่าเทียมได้เพราะไม่มีใครหยิบยื่นความเท่าเทียมให้แก่ข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าเรียกร้องความช่วยเหลือซึ่งไม่มีใครต้องการจะให้ ข้าพเจ้าถูกปฏิเสธทางด้านความเป็นมนุษย์โดยสิ้นเชิง จากความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าจึงทำให้คนรอบข้างตัดสินใจที่จะตัด ข้าพเจ้าออกจากสังคมของพวกเขา นานวันเข้าข้าพเจ้ากลายก็เป็นคนไร้ซึ่งตัวตน ไม่มีใครอยากเห็นข้าพเจ้าเดินกลางถนน ไม่มีใครอยากรู้สึกถึงการดำรุงอยู่ของข้าพเจ้าไม่เพียงแต่ข้าพเจ้าเท่านั้น ที่พวกเขาไม่อยากรับรู้แต่หากเป็นทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับข้าพเจ้าทุกๆ สัญลักษณ์ที่เป็นตัวแทนของข้าพเจ้าด้วยเช่นกัน
ข้าพเจ้าถูกลืม เลือน พวกเขาเหล่านั้นไม่อยากแม้แต่จะเห็นบ้านของข้าพเจ้าในระหว่างที่พวกเขาเดิน หรือขับรถผ่าน พวกเขาตัดสินใจรื้อบ้านของข้าพเจ้านั้นทิ้งเพราะพวกเขา(เลือกที่จะ)คิดว่า ไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนั้นอีกแล้ว พวกเขาเหล่านั้นเหลือหนทางให้ข้าพเจ้าเพียงทางเดียวคือการถอยห่างออกมาจนสุด ขอบสังคม
ข้าพเจ้าล้มเหลวในความเป็นมนุษย์ ข้าพเจ้าถูกทำให้ล้มเหลวด้วยการแข่งขันที่ข้าพเจ้าไม่ชนะ การแข่งขันที่ข้าพเจ้าเลือกที่จะแพ้ ข้าพเจ้าล้มเหลวในมุมมองของพวกเขาเหล่านั้น แต่ในอีกแง่หนึ่งข้าพเจ้าเองก็ไม่ได้ล้อมเหลวอะไรเลยนั้นก็เพราะในมุมมองของ ข้าพเจ้าคนเหล่านั้นต่างหากที่ไม่มีความเป็นมนุษย์เหลืออยู่เลย
ข้าพเจ้ายอมที่จะเป็นคนไร้ค่าดีกว่าการศรัทธาในพลังเงิน ข้าพเจ้ายอมเป็นคนไร้ค่าดีกว่าการทรยศผู้อื่นเพื่อตอบสนองความต้องการของตน เอง ข้าพเจ้ายอมปฏิเสธความสำเร็จเหล่านั้นเนื่องด้วยความสำเร็จนั้นได้มาด้วยการเบียดเบียนและทำร้ายคนรอบข้าง
ข้าพเจ้าเลือกที่จะเป็นคนล้มเหลวแต่ในความล้มเหลวที่พวก เขาเหล่านั้นหยิบยื่นให้ข้าพเจ้านั้นกลับเป็นความสำเร็จครั้งแรกในชีวิตของข้าพเจ้าในสายตาของพวกเขาเหล่านั้น ข้าพเจ้าพ่ายแพ้แต่สำหรับข้าพเจ้านั้นข้าพเจ้าไม่เคยล้มเหลวในฐานะการเป็น’มนุษย์’คนหนึ่ง
ที่มาAstronaut by Peter Vidani / Tumblr
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น